У асаблівы час Вялікага посту Касцёл прагне прыгадаць нам праўду аб паяднанні з Богам. Гэта асноўная праўда Евангелля, галоўны сэнс нашага жыцця ў веры, якая менавіта ў гэты Саракадзённы час павінна адгукнуцца з асабліваю сілаю ў нашых сэрцах і ў нашым сумленні.
Калі мы сапраўды з’яўляемся вучнямі і вызнаўцамі Хрыста, які паяднаў чалавека з Богам, мы не можам жыць так, каб са свайго боку не шукаць гэтага паяднання. Мы не можам заставацца ў граху, не імкнучыся адшукаць дарогі да дому Айца, які заўсёды нас чакае.
Не пра суровасць Бога гавораць усе на свеце канфесіяналы, каля якіх людзі вызнаюць свае грахі. Яны гавораць менавіта пра дабрыню Бога. І той, хто да іх трапляе, часам праз шмат гадоў, нават абцяжараны вялікімі грахамі, адыходзячы, знаходзіць палёгку, знаходзіць радасць і спакой сумлення. Нідзе, акрамя споведзі, нельга знайсці гэтага, бо ніхто іншы не мае моцы адпушчэння грахоў, як толькі Бог.
У часе Вялікага посту мы ўсе павінны з асабліваю ўвагаю глядзець на Крыж, каб нанава зразумець яго сэнс.
У Крыжы Езуса Хрыста выяўляецца моцны заклік да metanoi, да навяртання: «Навяртайцеся і верце ў Евангелле» (Мк 1, 15).
Сам Хрыстус паказвае нам у Евангеллі багатую праграму навяртання. Хрыстус, а за ім Касцёл прапануе нам таксама ў часе Вялікага посту тыя сродкі, якія служаць гэтаму навяртанню. Найперш гаворка ідзе пра малітву, потым — пра міласціну і пост. Трэба прыняць гэтыя сродкі і ўвесці іх у жыццё ў адпаведнасці з патрэбамі і магчымасцямі чалавека і хрысціяніна нашага часу.
Крыніца: http://ave-maria.by
