Нарадзіўся Міхаіл Іванавіч 24 верасня 1842 у мястэчку Тыкоцін (горад у Беластоцкім павеце Падляскага ваяводства Польшчы, на сутоку Бербжы і Нарава) у каталіцкай сям’і Яна і Альжбеты з роду Венцкоўскіх.
Паступіў у Горы-Горацкі Земляробчы Інстытут.
У красавіку 1863г. прыняў удзел у паўстанні супраць расійскага панавання і за аднаўленне Рэчы Паспалітай) у межах 1772 г. Разам з іншымі студэнтамі ваяваў у атрадзе пад кіраўніцтвам Людвіка Звяждоўскага, якому ўдалося захапіць горад Горкі, але пасля быў разбіты царскім войскам.
У верасні 1863г. прыгавораны да 8 год катаргі ў Сібіры з пазбаўненнем усіх шляхецкіх прывілеяў з канфіскатай маёмасці. Падчас шляху да месца катаргі абмарозіў ступні.
У 1866г. паводле царскай амністыі час катаргі быў зменшаны ў два разы.
У 1868г. пасля чарговай амністыі дзякуючы магчымасці “вольнага пасялення” у межах Усходняй Сібіры ўладкаваўся на працу на залатых прыісках ракі Алёкмы, прытокі Лены.
У 1872г. Міхаіл Іванавіч па запрашэнні заолага Бенедыкта Дыбоўскага вырушае на Дальні Усход у складзе навуковай экспедыцыі, якая працягваецца да 1874г.
Вясной 1874 год Янкоўскі станоцца кіраўніком залатога рудніка на выспе Аскольд. Там ён распачаў добрую гаспадарчую дзейнасць: барацьба з браканьерствам, забарона адстрэлу пятністых аленяў, пачаў гадоўлю фазанаў.
У 1877г. з яго ініцыятывы і падтрымцы на выспе была ўсталявана станцыя назірання за надвор’ем, вынікі працы якой Міхаіл Іванавіч дасылаў у Пулкаўскую абсерваторыю.
У 1879г. Янкоўскаму вярнулі дваранскія правы, пасля чаго ён разам з сям'ёй і з сябрам-аднадумцам Фрыдольфам Гекам перасяляецца на паўвыспу Сідзімі, дзе яму ўдаецца 321 дзесяціну зямлі, і яшчэ 7375 дзесяцін ён узяў у арэнду. Менавіта там распачынае шырокую сельскагаспадарчую дзейнасць: гадоўля пятністых аленяў, заснаванне першай у свеце плантацыі жэньшэня, каневодства (была выведзеная ім новая парода, адмыслова прыстасаваная да дальнеўсходніх умоў).
Нягледзячы на велізарную занятасць па гаспадарцы, Міхаіл Іванавіч займаўся і геаграфіяй, энтамалогіяй, арніталогіяй, археалогіяй. Ім, м.інш. была адкрыта стаянка дагістарычнага чалавека, апублікаваныя шматлікія артыкулы, прысвечаныя геаграфіі і біялогіі Усурыйскага края, адкрыты новыя віды насякомых, птушак, раслін.
У 1889г. ахвяраваў сродкі на будоўлю музея Супольнасці вывучэння Амурскага края.
У 1906г. выехаў ва Уладзівасток, дзе займаўся кнігагандлем, а таксама удзельнічаў у кушнерскім прадпрыемстве фірмы «Жуклевіч, Янкоўскі і Ко».
У 1908г. перенёс моцнае запаленне лёгкіх, і паводле рэкамендацый лекараў пераехаў на жыхарства ў Семіпалацінск, а пасля ў Сочы.
Памёр 10 кастрычніка 1912г. Вялікія дасягненні гэтага чалавека сімвалічна знайшлі памяць у надпісе на дошцы, устаноўленай у адной з вёсак, якая паўстала на Дальнім Усходзе дзякуючы непасрэднай падтрымцы Міхаіла Іванавіча: “Ён быў дваранінам у Польшчы, катаржнікам у Сібіры, знайшоў прытулак і славу ва Ўсурыйскім краі. Зробленае ім - прыклад будучым гаспадарам зямлі.”
Выкарыстаная літаратура:
Старонка, прысвечаная роду Янкоўскіх да Далёкім Усходзе: http://www.jankovskie.com
Янковский, Михаил Иванович, у: https://ru.wikipedia.org/wiki/Янковский,_Михаил_Иванович
В. Янковский, Нэнуни-четырёхглазый. Повесть, Ярославль 1979
Нэнуни. Дальневосточная одиссея, 2012
Кушнарева Т.К. «Янковские» Владивосток. Издательство ВГУЭС. 2008